IV Niedziela Adwentu (20 grudnia)
 
Msza św. z nauką  rekolekcyjną o godz.: 7⁰⁰, 9⁰⁰, 10³⁰, 12⁰⁰, 13³⁰, 19¹⁵

 Spowiedź adwentowa na wszystkich Mszach Świętych.

Poniedziałek (21 grudnia)

6⁰⁰ –Roraty z nauką rekolekcyjną
9⁰⁰– Msza św. z nauką rekolekcyjną

18³⁰ – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Spowiedź adwentowa: w czasie rorat, 8⁰⁰ ÷ 9⁰⁰, 17³⁰ ÷ 18³⁰

WTOREK (22 grudnia)

 
6⁰⁰ – Roraty z nauką rekolekcyjną
9⁰⁰ – Msza św. z nauką rekolekcyjną
18³⁰ – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Spowiedź adwentowa: w czasie rorat, 8⁰⁰ ÷ 9⁰⁰, 17³⁰ ÷ 18³⁰

 ŚRODA (23 grudnia)

 6⁰⁰ – Roraty z nauką rekolekcyjną
9⁰⁰ – Msza św. z nauką rekolekcyjną
18³⁰ – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Spowiedź adwentowa: w czasie rorat, 8⁰⁰ ÷ 9⁰⁰, 17³⁰ ÷ 18³⁰

 Spowiadać będziemy jak do tej pory w pomieszczeniu pod chórem oraz dodatkowo w

pomieszczeniu przy wejściu na balkony od strony zakrystii. Ostatnia okazja do

spowiedzi w czwartek na roratach oraz od 8⁰⁰ do 9⁰⁰

 

Kobiecość, macierzyństwo i ochrona życia, diecezjalne rekolekcje adwentowe w telewizji, Boże Narodzenie w czasie pandemii, wprowadzenie diakonatu stałego w diecezji - to tematy adwentowego listu ordynariusza.

Wtradycji Kościoła diakoni otrzymują pierwszy stopień sakramentu święceń. Kolejne dwa - święcenia prezbiteratu i święcenia biskupie – włączają w Chrystusowe kapłaństwo. Diakoni zaś nie są kapłanami, ale służą Kościołowi w jedności ze swym biskupem, któremu przyrzekają cześć i posłuszeństwo, oraz z prezbiterami. Diakon jest powołany i posłany, by głosić słowo Boże, modlić się za lud Boży, udzielać chrztu i Komunii św., błogosławić małżeństwa, prowadzić liturgię pogrzebów, udzielać błogosławieństwa i wypełniać inne misje powierzone przez przełożonych. Kościół rzymskokatolicki długo święcenia diakonatu traktował jak stopień przejściowy do święceń kapłańskich, ale od Soboru Watykańskiego II sięga do najgłębszej tradycji i – podobnie jak Kościoły wschodnie – wyświęca diakonów do tej posługi na stałe, zarazem nie zobowiązując ich do zachowania celibatu. Od kilkunastu lat diakoni stali posługują także w Polsce. Od kandydatów wymaga się dojrzałej osobowości i wiary. Diakonem stałym może zostać mężczyzna żonaty w wieku co najmniej 35 lat, z przynajmniej 5-letnim stażem małżeńskim lub mężczyzna bezżenny, który ukończył lat 25. Kandydat żonaty do przyjęcia święceń potrzebuje zgody małżonki, ale – zgodnie z tradycją całego Kościoła – diakon nie może zawrzeć kolejnego małżeństwa po śmierci swej żony, choć możliwa jest dyspensa, np. gdy wychowuje dzieci. W Polsce kandydaci do diakonatu stałego powinni ponadto mieć swoje stałe źródło utrzymania, ukończyć studia teologiczne oraz trzyletnią formację i studium uzupełniające. Naszego kandydata polecamy modlitwie wszystkich kapłanów i wiernych diecezji.

"Zgromadzeni na Świętej Wieczerzy", to tytuł programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce na kolejny rok liturgiczny, który rozpocznie się w pierwszą niedzielę Adwentu. Jego mottembiblijnym są słowa: „[...] Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba” (J 6, 32). Rok ten będzie drugim etapem trzyletniego programu duszpasterskiego pod hasłem: Eucharystia daje życie (źródło eKai.pl) 

Jakie znaczenie ma adwentowe oczekiwanie dla życia duchowego chrześcijanina?

            Czas Adwentu jest wyjątkową okazją do przebudzenia duchowego chrześcijanina. To jest dogodny czas do nazwania w sobie pewnych tęsknot za Jezusem Chrystusem, które mogły zostać zagłuszone przez sprawy codzienne, które w tym roku są jakże inne. Jest to również szansa, aby spojrzeć na siebie przez pryzmat swojego serca, czyli tego, co w nas najgłębsze, a czego tak często nie chcemy uwzględniać. Ale to także dobra chwila, aby zapytać: czy nie przypisałem sobie samemu monopolu na pojmowanie życia, rozumienie Kościoła, a nawet samego Jezusa Chrystusa?

Jakie zadania ludzie mogliby postawić sobie na czas Adwentu?

            Jest to swoiste zmaganie się z czasem. I można tutaj postawić przed sobą takie zadania, które odnosiłyby się do czasu. Dobrze jest w tym okresie dokonać oceny wykorzystania czasu kończącego się roku kalendarzowego, tak innego i trudnego dla nas wszystkich. Jaki to był czas? Co dokonało się w mijającym roku? Warto zaplanować sobie czas na rok najbliższy, jeśli będzie nam dany. W planowaniu czasu każdy powinien uwzględnić swoją sytuację życiową, aby to planowanie odpowiednio rozłożyć, z różnymi akcentami, aby zatroszczyć się o obecność Boga w swoim życiu. Jest to czas aby swoje życie skierować w stronę Boga, który przychodzi – jest to swoiste oczekiwanie na nadchodzącego wyczekiwanego gościa.

            W czasie adwentu powinna dominować radosna nadzieja. Kościół, bowiem poprzez liturgię tego okresu budzi w nas uczucia nadziei, tęsknoty i radosnego oczekiwania. Od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia akcentowany jest eschatologiczny charakter tego okresu. Nasze spojrzenie jest skierowane na drugie przyjście Chrystusa w chwale.
Druga część zaczyna się 17 grudnia i kończy w Wigilię Narodzenia Pańskiego. Tutaj główny akcent liturgii jest położony na pierwsze przyjście Chrystusa w Jego narodzeniu w Betlejem.

            Oczekiwanie na przyjście Jezusa jest źródłem radości. Jakkolwiek przygotowanie na przyjście Pana polega na oczekiwaniu i pokucie, stąd fioletowy kolor szat liturgicznych, to jednak pokuta jest przepełniona radością. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest oczekiwaniem.

            Adwent nie ma charakteru pokutnego w takim samym sensie jak Wielki Post. Jest jednak również czasem nawrócenia i pokuty. Teksty biblijne czytane w tym okresie wzywają nas do pokuty, nawrócenia, odnowy. Adwent jest czasem wielkiego oczekiwania na Chrystusa, oczekiwania na Boże Narodzenie, na Jego wejście do naszego codziennego życia.